martes, 29 de outubro de 2013

Eu levo o nome dun personaxe literario. Cuarta entrega

-Quixera saber onde vai -dixo o coello
-Non encontrará o Sumo Monarca en Cair Paravel, sabedes? Encontrará á raíña Lucy -respondeu Vaguete.
C. S. Lewis ("O cabalo e o rapaz", As crónicas de Narnia)

Ola! Chámome Lucía Blanco M. e levo o nome de Lucy, a pequena das irmás Pevensie, protagonistas de As crónicas de Narnia. Esta obra é unha heptaloxía de libros xuvenís, escrita por C. S. Lewis entre 1949 e 1954. Relata as aventuras de Narnia, terra de fantasía e maxia creada polo autor e poboada por animais falantes e outras criaturas mitolóxicas, que se ven envolvidas na eterna loita entre o ben e o mal.
Os sete libros, en orde de lectura, son: "O sobriño do mago", "O león, a bruxa e o armario", "O cabalo e o rapaz", "O príncipe Caspian", "A travesía do viaxeiro da alba", "A cadeira de prata", "A última batalla".

Lucy Pevensie é un personaxe da obra e coprotagonista, xunto cos seus irmáns Peter, Susan e Edmun. Participa en cinco das entregas. Aínda que é a pequena dos irmáns, é a máis valente, trazo que é o que máis me gustou. Foi a primeira en ir a Narnia e foi a que maior amizade entablou con Aslan, principal protagonista da serie. Ademais, converteuse na raíña "Lucy a valente". O nome de Lucy foi elixido polo autor por ser o nome da filla de Owen Barfield, con quen tiña grande amizade.


A deusa

Muller danzante? Cariátide ebúrnea? Deusa exipcia? Todo iso e máis: dá a luz na entrada do noso instituto. Inspira interrogantes e incluso xera ansia ao alumno que penetra por vez primeira nesta casa. A foto é de Mario Simón García, man dereita de nós.

luns, 28 de outubro de 2013

Entrevistas co vampiro? (II)

Vai ser que non. Desta feita encetamos unha serie de entrevistas domésticas.

-Por favor, queres presentarte?
-Ola! Son Xácome González, estudei a ESO e mais o Bacharelato no Eusebio da Guarda. Agora fago un máster de secundaria na UDC.
-Queremos preguntarche por Lou Reed. Sei que levas desde onte oíndo de cando en vez a súa música.
-Non, non levo desde onte. Levo varios anos.
-Cal é o tema favorito?
-Non teño un tema favorito. Non podo elixir só un tema.
-Pois dinos varios, porfa.
-Podo dar discos: Transformer e Berlin.
-Algo máis?
-Si, todo o que fixo con The Velvet Underground.
-Estamos de loito entón?
-Bueno… Que se lle vai facer…
-Hoxe é primeira plana na prensa.
-Pero onte na televisión, vin varios telediarios e acababan algúns facéndolle unha homenaxe pero na televisión pública nada. Espero que hoxe compensen. Algo máis?
-Que estás lendo agora?
-Nada, o máster ocúpame todo… Espera, tamén estou lendo un libro de entrevistas a Bukowski…
-Precisamente de entrevistas. Que coincidencia!
-Unha coincidencia fantástica [ton de ironía].
-Vale, grazas.


Abandonamos a este ocupado habitante herculino mentres resoa na casa un verso fermoso, River knows your name, non de Lou Reed, de John Hiatt. E a vida segue.

martes, 22 de outubro de 2013

Lendo a Delibes

Hoxe 18 de outono encetamos un relato de Delibes na xuntanza dos pitufos do primeiro ciclo da ESO no Club de Lectura. Con anterioridade xa leramos algo de Cunqueiro (de Xente de aquí e de acolá) e algo de Conde (de Mementos de vivos). Escollimos un dos meus relatos favoritos, “Los nogales”. Ademais, estamos no tempo das noces. Díxenlles que o próximo venres, no que continuaremos porque, claro, hoxe non dou tempo, lles hei traer noces da horta para comungar mellor co autor e co tema. Usei o verbo comungar porque me parece especialmente apropiado. Cando un comunga come e comunícase mellor e máis intimamente con. Así nós, se comemos noces mentres temos na mente a vida do Nilo pai, Nilo fillo e a Miguel sempre connosco.

Estabamos no departamento, na planta baixa do insti, onde tan ben combinan a pedra (o gas radón) e a madeira vella. Á nosa dereita, un inmenso moble de castiñeiro algo moito petiscado da couza. Ao fondo a alta fiestra que dá ao patio onde eu xoguei de nena ao baloncesto tantas veces. Amamos o instituto. Non se pode pedir moito máis na vida. A ver se logramos que mellore Joaquín lendo, ten que vocalizar con clareza.

Los nogales é un relato cru, cervantinamente saudadoso. A vida é como é: as cousas son como son, e o pai non pode evitar o seu destino. A conformidade co fillo parvo custa. Custa aceptar o que non queremos que sexa e mais é, e por se fose pouco, hai que amalo igualmente.

Cando lemos a parrafada con zeta do Nilo fillo rimos pero somos capaces de entendelo.

Sobre todo, este relato déixanos xogar moito coas palabras. Hai unha riqueza absoluta de palabras novas. Eu xa non relembraba o que significa cariedones. Nilo ‘el viejo’ tenlle medo aos ‘pájaros ratoneros’, aos esquíos e aos ‘cariedones’. Somos sete en total, dúas profes do equipo do Club de Lectura e cinco rapaces e ningún dos sete coñece esa palabra. Dime Cristina, a pequena, profe, eu creo que ten que ser unha especie de esquío. Eu digo, máis ben unha especie de roedor. Logo vexo no DRAE que é un insecto especializado en comer noces. O pai sobe ás nogueiras para o ‘apaleo’. Explico que non sempre fai falta varealas, na terra do meu home (Deza) por exemplo, non o fan. Entón di a outra Cristina que na terra dos seus (Pol) tampouco o viu facer nunca.

No relato de Delibes hai palabras estupendas e un montón delas non veñen no dicionario da Real Academia Española. Velaquí están: cucar, escucar, escucador, sazonar (referido a unha criatura humana), pájaro ratonero, marrotar, pico-relincho, esgarfiadas, nueces mollares, pajariteras. Afortunadamente, algunhas son variantes doutras máis coñecidas e vanse deducindo os significados. A máis bonita é cucar. Cucan as noces cando empezan a regañar (un proceso que vai en paralelo á maduración) na propia árbore e eu supoño que é voz onomatopeica. Imito o crac sen erre. Caq! (hai que pronunciar sen que apenas soe a vogal, só as oclusivas). Escucar debe ser sinónimo do galego esconchar. Os conchos de Delibes teñen o envoltorio manchadizo verde aínda. Na terra da miña nai, Valdeorras, seguen sendo conchos cando regañan e o perden.

Esta inabarcable riqueza de palabras, esta imposibilidade de que todo caiba nun dicionario heino aproveitar máis cos de segundo de bacharelato. Para reforzar esa estimulante idea de que a linguaxe é poderosa, define ben a tendencia ao infinito da creatividade do ser humano. Etcétera. Seguiremos outro día.

Eu levo o nome dun personaxe literario. Terceira entrega

Ola, chámome Sabela Castelo M. e falareivos dun relato co meu nome. Este titúlase “Sabela” e é un dos relatos do libro Retrincos escrito por Castelao.

O libro Retrincos, publicado no ano 1936, é unha colección de cinco contos case autobiográficos, que recollen cinco momentos da vida do autor.

Sabela” é unha narración sobre a vida dun estudante que aprende a bailar grazas á axuda de Sabela, a moza máis fermosa da vila, e a partir diso baila en tódalas festas da vila con ela. O estudante vaise da vila para continuar os seus estudos. Volve a ela moitos anos despois cando, ao saír deputado das Constituíntes, a vila quixo agasallalo. Alí atopouse coa súa compañeira de baile, a cal pasara de ser esa fermosa moza para converterse nunha muller.

Algunhas das características de Sabela coas que me identifico son que ámbalas dúas sorrimos continuamente e que nos gusta o baile. Por contra, o que non me gusta dela é que ao saber o fermosa que é, búrlase dos mozos que llo din, en vez de sentirse afagada.

mércores, 16 de outubro de 2013

Entrevistas co vampiro?


Creo que non. Empezamos con unha entrevista a Xosé mentres baixamos polas escaleiras marmóreas (coma a arca marmórica famosa) do noso insti.
-Home, Xosé! Que alegría! Que tal o verán?
-Ola profe, este ano non nos dá…
-Non, pero píllovos igual para os cazatesouros bibliotecarios. E que?, segues vivindo felizmente na aldea?
-Alí sigo. Indo e vindo.
-E os teus animais?
-Este ano teño menos. Veu o raposo e comeunos.
-A todos?
-Sigo tendo os cans.
-Comeu as galiñas…
-E os gansos!
-Os gansos tamén? Pero se son grandes…
-Eran.
-E non se defenderon?
-Si profe, seino porque había plumas…
-Ca!
Aquí deixamos a Xosé, algo meditabundo e saudadoso pola perda dos seus animais a mans do raposo. Ou raposa. Menos mal que brillaba o sol na praza de Pontevedra.

martes, 15 de outubro de 2013

Segundo día, segundo nome

André
Ola, son Andrés Graña S. e levo o nome dun personaxe de "El árbol de la ciencia" de Pío Baroja, un libro que publicou en 1911 e no que hai moito da súa propia vida como estudante en Madrid.
Con que me identifico con Andrés Hurtado? Claramente en que eu tamén quero estudar medicina, aínda que preferiría estudar en Santiago ca en Madrid.
Andrés Hurtado é un ser bastante solitario. Eu non. E levase con algúns membros da súa familia. A min no me pasa iso nin me gustaría que me pasase. Polo demais é un home que le e pensa moito. Aí tamén me identifico.

mércores, 9 de outubro de 2013

Eu levo o nome dun personaxe literario. Primeiro día, primeiro nome



Ana
Ola! Son Ana Fernandez C., de segundo da ESO. Lin o "Diario de Ana Frank" hai moitos anos. Ela escribíuno entre o 1942 e o 1944 e publicouse no 47.

Con que me identifico? Pois identifícome co seu amor aos libros, e co seu carácter reflexivo. Tamén me gusta que era unha persoa con moitas aspiracións na vida. O que non me gusta para nada é o pouco que vivíu e o seu final tan triste.

Estiven en Berlín no museo xudeu e alí había moitas cousas que recordaban a Ana Frank. 

E unha amiga miña visitou a casa-museo de Ana en Amsterdam e díxome que todo o que imaxinara, da descrición da casa no libro, cando o lía, era verdade, era tal cal.

Ben, espero que todos aqueles que aínda non o lerades, vos animedes.

martes, 1 de outubro de 2013

O primeiro día

Para viaxar non hai mellor nave ca un libro (parafraseamos a Emily Dickinson).
Somos un grupo de alumnos de segundo da ESO que colaboramos no club de lectura do IES Eusebio da Guarda da Coruña, coordinados por un grupiño de profes.

Queremos abrir varios camiños, un deles será este:
Eu levo o nome dun personaxe literario.

Xa saberedes máis de nós.
Aburiño!