-Acordeime de ti
retomando un relato que leu un meu alumno de segundo de bacharelato chamado
Miguel. Nese relato de Vargas Llosa, “Día Domingo”, os rapaces protagonistas
van correr las olas. Entón relembrei
que unha vez ti me contaras que de neno, cando vivías en Rubine, aquí ao lado,
ías cos amigos torear las olas,
tourear as ondas. Recórdalo?
-Vivín a miña infancia
como unha longa enfermidade da que saín na adolescencia, cando empecei a ter
unha comprensión da realidade máis autónoma. As miñas lembranzas son coma o
resultado dunha noite febril: a luz do faro entrando de maneira obsesiva en
casa e o bruído da rompente, cando os sucesivos recheos non a afastaran das
casas, son os meus primeiros recordos. O cariño dos meus pais a a miña ansia de
liscar pitando coma un can para os soportais de Riazor veñen despois. Eses
soportais foron a miña segunda casa pero desde hai décadas foron roubados ao
uso público.
-Raúl, a infancia é para
ti –como para tantos seres humanos- o paraíso perdido, ou?
-Recordo que tiña certo
empeño en furgar cun pau nos sumidoiros que drenaban a auga estancada dos
bancos de pedra que había ao longo do paseo e como había unha ducia larga de
bancos, era unha actividade que esixía moita dedicación. Así son os recordos de
atolondrados, de atolados.
-Cambiemos de tema,
liches hoxe na prensa loca a entrevista a Moneo? Gústache a súa obra? Lamentas
non ter exercido como arquitecto?
-Eu quixen ser dentista
ata o mesmo momento en que comprendín que tería que ir vivir á casa da miña
avoa materna para estudar medicina. Iso disadiume de tal xeito que cambiei de
vocación e matriculeime en arquitectura. Desfrutei bastante eses anos nos que
aprendín que servimos para o que sexa necesario á marxe dos nosos gustos.
Estudei esa profesión porque había que estudar algo, traballo de profesor para
gañar un soldo e nas miñas horas libres exerzo as miñas auténticas vocacións,
que son a música e a xardinería. Moneo no seu campo é unha autoridade
internacional coas súas luces e as súas sombras, como somos todos, doutra
banda. Está o Moneo maduro do Museo de Mérida ou do banco da Castellana, e o
Moneo verde que proxecta ese pesadelo para a praza do Obradoiro que
afortunadamente non se construíu.
-Cóntanos agora da túa
faceta como ilustrador. Ilustraches con absoluta pulcritude e simplicidade o
libro titulado O falar non ten cancela,
e tamén o primeiro número da nosa revista Alén
da chuvia, cun espléndido debuxo circular do Atlántico rodeando Coruña. Que
máis nos podes dicir do teu labor como ilustrador?
-As miñas inquedanzas
como ilustrador son inexistentes desde o momento en que comprendín que estaba
moi lonxe de debuxar como a min me tería gustado. Se me obrigan debuxo, pero
con pouco entusiasmo. Agora prefiro facer garabatos.
-Por último, dinos que
estás lendo estes días.
-Agora? Estou lendo a Jean Rhys. O título é simpático, pero non é un libro para recomendar: Una sonrisa por favor.
-Raúl, moitas grazas por
permitir que che roube un pouco da túa paciencia e tempo.
(Nota: Tourear
as ondas consistía en achegármonos –eu falo da miña propia experiencia nos
anos 1966, 67, 68…-, os rapaces e as rapazas, todo o posible ás ondas na praia
de Riazor, á saída das clases, incluso en inverno, achegarse ao máximo sen
acabar enchoupados; había quen perdía os lentes, perdía a cadea e mais a
medalla colgada do colo…, era un xogo moi emocionante, un pouco aloucado
talvez. Isabel Martínez-Barbeito, arquiveira xa falecida do concello coruñés,
alude a este costume nun artigo publicado na prensa no ano 1965: A xuventude coruñesa conservou durante máis dunha centuria certos “deportes” con que
entreter os seus ocios. Referímonos por un lado ao arraigado costumbe entre os
estudantes de ocupar os seus horarios libres de clase aproximándose ao Orzán, nas
etapas invernais e de maior temporal, para “tourear as ondas”. Ocupación arriscada
que en máis dunha ocasión custou a vida dalgún
rapaz, e non desapareceu nos nosos días (en “Las viejas “pedreas””, Notas de un archivo, La Coruña , 2004, tradución ao
galego nosa). Pero hoxe en día os nosos alumnos non xogan xa a isto, nin oíron
falar de tal xogo).
Ningún comentario:
Publicar un comentario