Eu levo o nome dun personaxe literario. Sexta entrega

Ola, chámome Miguel Lantes, levo o nome do protagonista do breve relato “Día Domingo”, pertencente ao libro Los Jefes, de Mario Vargas Llosa, publicado no ano 1959. Dous rapaces, Miguel e Rubén, disputan a valentía, a amizade e mais o amor por unha moza chamada Flora.

Para min, poñerme no lugar do protagonista foi unha situación bastante rara, xa que nos atopamos arredor da mesma idade pero en continentes distintos; no caso do protagonista, el está en Sudamérica, en Perú. Despois, aínda que non é exactamente unha lectura difícil, si é verdade que hai varias expresións propias do español de América ou do español peruano, complicadas de entender para os que somos da península, por exemplo:

-Sucio, pulguiento –agregó el Melanés-, sí, señor, un pajarraco de la pitri-mitri.

(…)

-Estás picado porque le voy a caer a Flora –dijo Rubén-.

 (…)

-Cualquiera te deja botado.

-Cualquiera –dijo el Melanés-. Hasta Miguel, que es una madre.

Etc.

Cando lin o relato por primeira vez non me acababa de convencer plenamente, ata que a miña profesora me fixo cambiar o punto de vista, de tal forma que lle deu moita maior emoción narrativa á relectura.

Digamos que no relato hai tres partes. Na primeira vese como Miguel, malia ser moi tímido, bótalle valor e fálalle a Flora e pídelle para saír. Sentinme bastante recoñecido nesa timidez de cando namoramos por primeira vez e non nos atrevemos a entrar en contacto coa outra persoa.

Despois Miguel atópase cun grupo de amigos nun bar, un grupo bastante pechado, exclusivo, incluso con nome propio, “os paxarracos”. No bar compiten a ver quen bebe máis cervexa o protagonista e Rubén, o típico guaperas, campión e deportista a quen todas as rapazas admiran. Ás veces tamén vexo en min esa rabia e rancor que lle tiña Miguel a Rubén, por ver como Flora quedaba con el. E entendo toda esa competición tanto polo orgullo propio como por librarse do sentimento de ser Rubén superior, pero creo que eu nunca pelexaría así por unha moza.

E o terceiro e derradeiro lugar da acción, xusto despois de beber cervexa no bar, e onde deciden competir de novo, é na praia nun traxecto a nado, de ida e volta, poñendo en perigo as súas vidas. Eu penso que por moi ebrio que estivese non me tiraría a ese mar embravecido nin por canto hai. A cuestión é que os dous fan a ida como poden pero a Rubén dálle unha cambra e corre o risco de afogar. E Miguel –neste punto si que me identifico con el- vai na súa procura. Miguel dubida un momento –eu dubidaría algo fixo- pero decide procurar salvalo. Sálvalle a vida ao que fora un rival e agora pasa a ser o seu amigo e gaña a competición honrosamente, e tamén o respecto dos seus amigos, da xente, e de Flora.