Son xa mil visitas en
apenas tres meses: algo moi de agradecervos, a todos e cada un de nós e de vós.
É unha grande alegría que un blog doméstico coma o noso, teña este grao de
aceptación.
Imos ver que hai gardado
dentro do número mil. Xa sabedes que hai números máxicos, pitagóricos,
simbólicos. Hai xente experta en numeroloxía. Neste mundo de todo un pouco hai.
Nos refráns o sete é básico (representa a abundancia, o infinito). En medicina
popular é o nove o rei indiscutible. E o mil? Pois mirade, a asociación
literaria máis fermosa que acode á nosa mente é esta:
Porque mil anos aos teus ollos son coma o día de
onte, que xa pasou, coma unha vixilia na noite. Son palabras do salmo 90 (ou 89 noutras edicións
da Biblia), sobre a fraxilidade do ser humano. É un salmo moi literario, que se
soe relembrar cando se estuda o milagre nº 103
das Cantigas de Santa María, o
da paxariña de Armenteira. Seguramente xa o coñecedes: un home pide a María un
anticipo do paraíso, fica durmido pé da árbore onde cantaba a paxariña e cando
desperta e volve á vida cotiá pasaran 300 anos: un sopro para aquel que está no
paraíso, moito para un home. En Friúl (Italia) hai un conto titulado Unha noite no paraíso. Recólleo Italo
Calvino no seu libro Fiabe italiane. Son
dous amigos moi unidos que fan unha promesa: o primeiro que case chamará ao
outro, estea onde estea, para comprar o anel de vodas. Un morre e o vivo, cando
chega o momento de casar, vaino chamar ao cemiterio. O defunto sae coma se nada
e acompáñao, e incluso está no xantar, amigablemente. O amigo morre de ganas
por saber como é o paraíso pero non se atreve. Finalmente acompáñao ao sartego
e alí pregúntalle. Se o queres saber, ven
comigo un momento. Dubida porque a muller está esperando por el. Non te preoucupes, non tardarás nadiña.
E vai. A descrición do paraíso é sumamente inxenua e chea de tenrura. Hai aves,
naturalmente, como nesas estampas orientais da árbore da vida cheíñas de
paxaros e aves de mil cores. A terra é de queixo, bailan os anxos, podes ver de
cerca as estrelas, os ríos sonvos de viño…
Cando volve pasaran
exactamente, como en Armenteira de Pontevedra, 300 anos e a esposa morrera de
tristura. En fin. Xa vedes que é mellor non querer precipitar acontecementos.
Pero espero que vexades tamén a beleza do conto. Outro anticipo implícito neste
tipo de contos antigos, é aquel que fala da intuición por parte dos nosos
ancestros da relatividade do concepto tempo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario