xoves, 19 de decembro de 2013

Sobre o número mil

Son xa mil visitas en apenas tres meses: algo moi de agradecervos, a todos e cada un de nós e de vós. É unha grande alegría que un blog doméstico coma o noso, teña este grao de aceptación.

Imos ver que hai gardado dentro do número mil. Xa sabedes que hai números máxicos, pitagóricos, simbólicos. Hai xente experta en numeroloxía. Neste mundo de todo un pouco hai. Nos refráns o sete é básico (representa a abundancia, o infinito). En medicina popular é o nove o rei indiscutible. E o mil? Pois mirade, a asociación literaria máis fermosa que acode á nosa mente é esta:
Porque mil anos aos teus ollos son coma o día de onte, que xa pasou, coma unha vixilia na noite. Son palabras do salmo 90 (ou 89 noutras edicións da Biblia), sobre a fraxilidade do ser humano. É un salmo moi literario, que se soe relembrar cando se estuda o milagre nº 103  das Cantigas de Santa María, o da paxariña de Armenteira. Seguramente xa o coñecedes: un home pide a María un anticipo do paraíso, fica durmido pé da árbore onde cantaba a paxariña e cando desperta e volve á vida cotiá pasaran 300 anos: un sopro para aquel que está no paraíso, moito para un home. En Friúl (Italia) hai un conto titulado Unha noite no paraíso. Recólleo Italo Calvino no seu libro Fiabe italiane. Son dous amigos moi unidos que fan unha promesa: o primeiro que case chamará ao outro, estea onde estea, para comprar o anel de vodas. Un morre e o vivo, cando chega o momento de casar, vaino chamar ao cemiterio. O defunto sae coma se nada e acompáñao, e incluso está no xantar, amigablemente. O amigo morre de ganas por saber como é o paraíso pero non se atreve. Finalmente acompáñao ao sartego e alí pregúntalle. Se o queres saber, ven comigo un momento. Dubida porque a muller está esperando por el. Non te preoucupes, non tardarás nadiña. E vai. A descrición do paraíso é sumamente inxenua e chea de tenrura. Hai aves, naturalmente, como nesas estampas orientais da árbore da vida cheíñas de paxaros e aves de mil cores. A terra é de queixo, bailan os anxos, podes ver de cerca as estrelas, os ríos sonvos de viño…
Cando volve pasaran exactamente, como en Armenteira de Pontevedra, 300 anos e a esposa morrera de tristura. En fin. Xa vedes que é mellor non querer precipitar acontecementos. Pero espero que vexades tamén a beleza do conto. Outro anticipo implícito neste tipo de contos antigos, é aquel que fala da intuición por parte dos nosos ancestros da relatividade do concepto tempo.

Moitas grazas, de novo, a todos. Seguiremos outro día.

Ningún comentario:

Publicar un comentario