TEMAS E MOTIVOS (2ª entrega)
Outro libro moi coñecido
con mapa é A illa do tesouro, de
Robert L. Stevenson. Foi Xulio Cuba quen mo fixo relembrar. Un clásico. Ten
acción, vida, dinamismo, un punto de vista –o do rapaz, Jim- sempre atractivo e
eficaz, e ten un ingrediente máxico, o tesouro. Todos soñamos algunha vez con
descubrir un tesouro. Cando eu era nena de oito anos, pasaba longas tempadas
cos meus avós que vivían en Monelos, nunha casa que xa non existe e na que eu
nacín (aló un pouco embaixo corría aínda o río que agora vai canalizado camiño
da súa desembocadura, preto de onde estivo o castelo de san Diego). Xogabamos
aos tesouros: dividiámonos en dúas bandas de rapaces, bandas inimigas, claro, e
o xogo consistía en axexar onde agachaban os outros o tesouro para roubárllelo
en canto se descoidasen ou se ausentasen. Había días, durante as vacacións, en
que bulía na cama porque me deixaran erguer xa, almorzar veloz e baixar a
vixiar o tesouro de nós, para que non viñesen pillalo os da outra panda. Era un
tesouro con papeis de prata e cores cuberto cun cristal de cu de botella e
tapado logo con terra (porque daquela había moitas rúas sen asfaltar), cousa
simple e máis ben simbólica. Pero que intensa nos facía a vida aquel xogo de
nenos!
Ocultar un tesouro vén
sendo case sinónimo de ter un segredo. Di Mario Benedetti, autor máis que
recomendable, nun seu relato, que todo ser humano deber ter un.
Comenteino un día nunha
tertulia no Manhattan e díxome Benito que el lera que había tribos no planeta
onde era obrigado ter un segredo. Inda que iso significase tan só ter unha
pedra pedriña agachada. A pedra do segredo. Bo título para que un de vós se
anime a escribir un relato.
Ningún comentario:
Publicar un comentario