O vello
Carballo
O vello carballo na eira
está sentado moi rufo,
cos seus zoquiños na terra,
coas súas follas de pucho.
Está nos días de festa
está nos días escuros,
sempre con moita fachenda,
sempre con moito orgullo.
As súas ramas coma un berce
apertan o horreo do seu carón,
coma dous amigos de sempre,
coma dous compañeiros que son.
Alí na eira queda o carballo,
porque ten que acariciar o vento,
porque ten que coidar ós paxaros,
porque ten que axudar ós labregos.
A miña aldea
A miña
aldea esta no monte
a carón
da serra do Bocelo
que se
aprecia alá lonxe
e non
custa traballo velo.
Preto da
casa queda a fraga
onde hai
carballos e castiñeiros,
tamén
pasa un río cheo de auga
que se
desborda no inverno.
O pobo non
é de dimensións grandes
pero ten
un gran mosteiro
no que
habitan os frades
dende o
século décimo terceiro.
Coma un río
Que non
daría eu por ser un río!
Viaxar por
todas as fragas en silencio
deitando a
miña vista nos eidos.
Que non
daría eu por ser un río!
Ser
alumeado polos astros do ceo
e levar en
min mil recendos.
Que non
daría por ser un río!
Andar coa
humildade dos labregos
sen ter
que aturar o xugo do tempo.
Que non
daría eu por ser un río!
Facer mil
veces o meu traxecto
gardado
sempre do esquezo.
Que non
daría eu por ser un río!
Ir cara o
mar libre, sen impedimentos,
sempre
cunha canción nos beizos.
Que non
daría eu por ser un río!
O Bocelo
Fero e
bravo monte,
deitado no
ceo,
que gardas
dende lonxe
ó pequeno
mosteiro.
Dormes
acougado
un sono de
séculos
baixo un
triste manto
de uces e
fieitos.
Para min
es un anxo
fillo do
firmamento
en eidos
deitados
cortado
pola navalla do vento.
E alá no
teu alto,
no teu
máis grande penedo,
a Pena da
Moura é un ollo
que está
sempre ao axexo.
Meu
brañego irmán,
meu irmán
brañego,
onde se
foron aquelas mañás
nas que os
teus cumes me espertaban de neno?
Meu
senlleiro e calado
Monte do
Bocelo,
es un
noble bardo
con arpa
de vento
que has
dicir no intre dado:
-Son
chegados os tempos!
Avó
Os teus ollos eran luces de fragas
que gardaban novas albas.
Eu non te esquezo.
As túas máns eran unha colleita
de bondade e terra galega.
Eu non te esquezo.
A voz do vento era a túa fala
e tiña ecos de pombas brancas.
Eu non te esquezo.
A túa alma era baril.
As cousas eran tenras a rentes de ti.
Eu non te esquezo.
Camiñabas agarimoso a paso
de árbores, amenceres e traballos.
Eu
non te esquezo.
O teu Nome é da liberdade a bandeira,
Antonio Espido Varela.
Eu non te esquezo.
O teu espírito era un bálsamo de amor.
Os homes eramos irmáns ao teu redor
Eu non te esquezo.
Agora os regatos miran cara ó ceo
para ver o seu mellor compañeiro.
Eu non te esquezo.
Agora choran decote os paxariños
por perder o seu mellor amigo.
Eu non te esquezo.
Agora o teu corazón doce
é a estrela que alumea ós bos homes.
Eu non te esquezo.
Agora e sempre vai cosida a túa alma
ao meu peito co fío da lembranza.
Eu non te esquezo,
meu avó labrego.
(Sección coordinada por Xosé Pérez Mondelo)
Ningún comentario:
Publicar un comentario