xoves, 20 de marzo de 2014

Os nosos poetas: Jorge Carril Espido

O vello Carballo

O vello carballo na eira
está sentado moi rufo,
cos seus zoquiños na terra,
coas súas follas de pucho.

Está nos días de festa
está nos días escuros,
sempre con moita fachenda,
sempre con moito orgullo.

As súas ramas coma un berce
apertan o horreo do seu carón,
coma dous amigos de sempre,
coma dous compañeiros que son.

Alí na eira queda o carballo,
porque ten que acariciar o vento,
porque ten que coidar ós paxaros,
porque ten que axudar ós labregos.


A miña aldea

A miña aldea esta no monte
a carón da serra do Bocelo
que se aprecia alá lonxe
e non custa traballo velo.

Preto da casa queda a fraga
onde hai carballos e castiñeiros,
tamén pasa un río cheo de auga
que se desborda no inverno.

O pobo non é de dimensións grandes
pero ten un gran mosteiro
no que habitan os frades
dende o século décimo terceiro.


Coma un río

Que non daría eu por ser un río!
Viaxar por todas as fragas en silencio
deitando a miña vista nos eidos.

Que non daría eu por ser un río!
Ser alumeado polos astros do ceo
e levar en min mil recendos.

Que non daría por ser un río!
Andar coa humildade dos labregos
sen ter que aturar o xugo do tempo.

Que non daría eu por ser un río!
Facer mil veces o meu traxecto
gardado sempre do esquezo.

Que non daría eu por ser un río!
Ir cara o mar libre, sen impedimentos,
sempre cunha canción nos beizos.

Que non daría eu por ser un río!


O Bocelo

Fero e bravo monte,
deitado no ceo,
que gardas dende lonxe
ó pequeno mosteiro.

Dormes acougado
un sono de séculos
baixo un triste manto
de uces e fieitos.

Para min es un anxo
fillo do firmamento
en eidos deitados
cortado pola navalla do vento.

E alá no teu alto,
no teu máis grande penedo,
a Pena da Moura é un ollo
que está sempre ao axexo.

Meu brañego irmán,
meu irmán brañego,
onde se foron aquelas mañás
nas que os teus cumes me espertaban de neno?

Meu senlleiro e calado
Monte do Bocelo,
es un noble bardo
con arpa de vento
que has dicir no intre dado:
-Son chegados os tempos!


Avó

Os teus ollos eran luces de fragas
que gardaban novas albas.
Eu non te esquezo.

As túas máns eran unha colleita
de bondade e terra galega.
Eu non te esquezo.

A voz do vento era a túa fala
e tiña ecos de pombas brancas.
Eu non te esquezo.

A túa alma era baril.
As cousas eran tenras a rentes de ti.
Eu non te esquezo.

Camiñabas agarimoso a paso
de árbores, amenceres e traballos.
Eu non te esquezo.

O teu Nome é da liberdade a bandeira,
Antonio Espido Varela.
Eu non te esquezo.

O teu espírito era un bálsamo de amor.
Os homes eramos irmáns ao teu redor
Eu non te esquezo.

Agora os regatos miran cara ó ceo
para ver o seu mellor compañeiro.
Eu non te esquezo.

Agora choran decote os paxariños
por perder o seu mellor amigo.
Eu non te esquezo.

Agora o teu corazón doce
é a estrela que alumea ós bos homes.
Eu non te esquezo.

Agora e sempre vai cosida a túa alma
ao meu peito co fío da lembranza.
Eu non te esquezo,
meu avó labrego.


(Sección coordinada por Xosé Pérez Mondelo)

Ningún comentario:

Publicar un comentario