- Cal foi o primeiro libro en galego que liches?
R: Penso que O porco
de pé, de Risco. Tiña un profesor no
instituto que aseguraba que o monólogo interior chegou antes á
literatura galega que á española.
- E en castelán?
R: La isla del
tesoro, de Stevenson.
- Un libro que fose especialmente importante na túa vida.
R: Tiempo de silencio
de Luis Martín Santos. Ós meus dezasete anos era algo máis
semellante a un enigma que a una novela. Estivemos dous meses na
clase de literatura, en COU, aclarando ó texto, coido que con certo
éxito.
- Que libro che prestaría ler agora en galego?
R: Un panorama da literatura galega dos últimos quince ou vinte
anos.
- E en castelán?
R: Teño gañas de ler Las
siete columnas, de Fernández Flórez.
Últimamente dame por ler literatura de humor.
- Cal pensas que podía ser un libro que lle gustaría ler a xente nova?
R: Vida de los doce
césares, de Suetonio. É un libro que
entretén.
- Algún título para agasallar?
R: Metamorfosis,
de Ovidio Nasón.
- Que libro tes enriba da mesiña de noite?
R: El Quijote y su
laberinto vital, do psiquiatra
Francisco Alonso e Gramática da Real Academia Española.
- E cal está agardando hai moito tempo por ti?
R: Tamén hai dous: Narciso,
de Sánchez Espeso y Jusep Torres
Campalans, de Max Aub. Non sei que pasa
que non podo pasar da terceira páxina.
- Houbo algún texto ou autor que che quedasen na memoria para sempre?
Varios, pero non por criterios estéticos senon
vivenciáis. Por exemplo, o soneto “En
fin, en fin, tras tanto andar muriendo”
de Francisco de Aldana tivo moita culpa de que aprobase ás oposición
á Ensino Medio. Non lle vou ter cariño!.
José Luis Gundín Vázquez
(sección coordinada por Xosé Pérez Mondelo)
Ningún comentario:
Publicar un comentario