Dicía
Hölderlin, o poeta romántico alemán, que “o que permanece
fúndano os poetas”. E a poesía de Xosé María Díaz Castro é un
canto de permanencia. Contemplar estas imaxes dos alumnos do
Instituto de Guitiriz, que leva o nome do poeta, reconforta.
Reconforta o entusiasmo con que os profesores e alumnos lle renden
tríbuto ao seu veciño poeta, a sensibilidade coa que traballaron en
común para transmitir musicalmente os seus poemas, para facernos
chegar máis nidiamente a fondura e o significado da súa obra. E
reconforta esa visión do instituto como un proxecto compartido, como
unha comunidade sensible e unida. Unha comunidade que se educa en
harmonía, nun tempo quieto e nun espazo sólido, mais cheos de
música e poesía.
Escoitemos,
aprendamos, cantemos con estes mozos e mozas e cos seus profesores as
cancións do poeta. Estannos dicindo que onde hai poesía, hai luz, e
que onde hai harmonía, hai vitoria sempre. E de luz e harmonía
están feitos os poemas de Díaz Castro, así como esta experiencia
educativa. Nunca mellor homenaxe lle puideron facer estes alumnos e
os seus profesores ao poeta que lle dá nome á súa comunidade.
Un
paso adiante é o que dan os pobos que saben recoñecer os seus
poetas. Eles son as nosas trabes de ouro, os alicerces da nosa
permanencia. (Club de Lectura)
(Sección coordinada por Xosé Pérez Mondelo)
Ningún comentario:
Publicar un comentario