ENTREVISTA A
LAURA FERNÁNDEZ VILLARINO
(Deberiamos
empezar coa letra B, de beleza e baile).
-Ben. Temos
connosco a Laura, que chegou este ano á nosa casa. Unha servidora sentiuse,
desde o primeiro día en que falou con ela, cautivada pola súa simpatía, forza
vital, beleza e comunicabilidade, se se pode dicir así. Preséntate, Laura,
dinos de que dás clase e de onde vés.
-Bueno, dou clase
dunha materia que impón moito só con escoitar o seu nome, Física e Química, e
veño de dar moitas voltas por este noso país. Traballei como profesora para a
Junta de Andalucía durante nove anos e, logo de aprobar as oposicións voltei á
nosa Terra, andei por uns cantos centros da provincia de A Coruña ata chegar
aquí e, parece que me deu sorte, porque sempre lembrarei que este curso me
deron o meu destino definitivo a partir do curso que vén.
-Xa coñecías a algún de
nós, e mais tiveches xa tempo de facer unha panda de amigos, non si? Estás ben aquí?
-Pois si que
coñecía a algún, algúns persoalmente, outros de referencia por amigos ou
familia e ademais, unha profe de inglés foi "teacher" miña na escola
de idiomas e a miña propia xefa de departamento fora a miña profesora de Física
cando eu facía o antigo COU... unha honra traballar con ela, por certo. Doume
conta tamén de moitas cousas que se pode dicir que "herdei" dela,
jajajajajajajajaja... sobre todo o ser esixente e estrita. Podo dicir que
moitos dos compañeiros que coñecín novos, son moi agradables, acolléronme moi
ben e fixeron que o día a día sexa moi levadeiro e se poida entrar cada mañán a
primeira hora con enerxía e un sorriso. Por exemplo cruzarse contigo nun
corredor dá "bo rollito" xa para o resto do día. Estou ben aquí, pode
dicirse que é un orgullo traballar nun centro coma este no mesmiño centro da
cidade e para máis coa praia enfrente, aínda que tamén hai que dicir que é un
centro con moito traballo sobre todo polo elevado número de alumnos por aula.
-Nai de dous
pequechos, docente, amiga dos amigos, e por se fose pouco, bailas. Cóntanos.
-Pois si... teño
dous nenos que se levan pouco máis dun ano e que por enriba son futbolistas,
cousa que é un pouco escravitude mentras non teñen a idade suficiente para ir
sós a entrenar e xogar... penso que pouco lles falta xa para poderen ir pola
súa conta.
Amiga dos meus
amigos tamén, a verdade é que procuro cuidalos para que me duren tanto coma
dure eu, jejejejejeje... e teño a sorte de telos moi bos, a verdade.
E... bailo, si...
bailei e volvo bailar. Comecei a bailar con oito anos en Xacarandaina, a miña
segunda familia. Estiven ata os quince na escola de baile e nese momento entrei
no grupo de Baile Tradicional que deixei aos vinte e dous cando me fun a
Santiago para facer a miña especialidade na carreira... Estando no grupo
recorrín bastante, por Europa, Francia, Escocia... moita España e moitísima
Galicia, por suposto, de festa en festa e de romería en romería a parte de
galas e actuacións en teatros e salas adicadas a espectáculos... foi unha etapa
da miña vida moi rica e produtiva... este tipo de experiencias fan crecer moito
como persoa... sempre se gaña con elas. A idea podería ser voltar algún día
pero foi ao pouco de rematar a carreira cando marchei ao Sul. Cando volvín,
formamos un grupo de veteranos dirixidos polo mestre de todos e director do
grupo de baile, Henrique Peón, o primeiro ano fixemos unha actuación no parque
de Sta. Margarita coincidindo co remate das actividades da escola en Xuño, o
segundo ano, tiñamos todo preparado e choveu e despois non xuntamos xente
suficiente para seguir mantendo ese grupo e houbo que deixar de bailar. Agora
estou volvendo a ensaiar cun grande grupo de xente nun proxecto novo, no que
non sei se poderemos participar todos cantos estamos, así que non sei se
estarei incluída, pero é un segredo do que nada se sabe, jejejejejejejeje... o
caso é participar, colaborar, cooperar e pasalo ben... e como eu o paso ben
bailando e cantando... pois aí estou... xa se verá.
-Na Idade Media
había un subxénero (normalemente integrado no xénero maior ‘Cantiga d’amigo’)
chamado bailía ou bailada. Chegaron a nós as famosísimas
das avelaneiras floridas de Airas Nunes ou Xoán Zorro. A poesía parece que nace
vinculada ao canto e se cadra ao baile. Ti cantas tamén?
-Canto, abofé que
canto... é raro que non canta e toca a pandeireta tendo formado parte dun grupo
deste tipo... claro que unhas persoas teñen máis facilidade innata para o canto
que outras... eu fago o que podo. Conste que xa sempre cantei dende pequena
porque na familia do meu pai son todos moi cantaríns.
-Varios ex
alumnos do noso Instituto formaron parte do grupo Lumia, un grupo en boa medida
folclórico. Ou folk, se prefires. É un tipo de música que ten dado xoias ao
mundo (Dylan, Baez, Neil Young; The Pogues; Malicorne, Nuova Compagnia di Canto
Popolare; José Afonso; Jarcha; Milladoiro, Fuxan os ventos, Luar na Lubre, por
citar uns exempliños). Gústache o
folk? Sumarías algún exemplo máis?
-Gústame tamén o
folk, claro... gaiteiros coma Bieito Romero formaron parte de Xacarandaina
nalgún momento igual que Mercedes Peón, que para min foi a mellor voz que tivo
o grupo... o meu pai formou parte da directiva da primeira discográfica galega,
Ruada, e tiven o privilexio de estar presente ata en grabacións de Milladoiro
nos seus comezos como tal agrupación, vivín de preto A Galicia do Maeloc e o
Berro Seco... había un grupo moi bo tamén que eu lembre nesas épocas, Doa, que
sacou un disco, O son da Estrela Escura, e bueno, as cancións de Fuxan sabíaas
todiñas de nena... tamén Saraibas, Manoela e Miguel... eu crieime con esa
música, ademais doutras variedades máis internacionais porque na miña casa
había centos de vinilos que se escoitaban a diario... dende boleros ata grandes
orquestas e solistas internacionais. Non se me pode esquecer unha gaiteira que
me gusta moito, Susana Seivane e algún que outro amigo que son inmellorables
gaiteiros aínda que sexan menos afamados.
-Que estás lendo agora,
Laura?
-Agora mesmo non
fago máis que ler exames, jajajajajajajajajaja... pero o meu libro da mesiña de
noite, o que sempre está alí por se me fai falla darlle unha voltiña é "Contigo"
de Ángel Gabilondo... que recomendo ler... tamén moi recomendable é "Made
in Galicia" de Sechu Sende e de quen gosto moito ler é de Sandor Marai. Un
que me sorprendeu moito foi "Llévame contigo" de David Grossman...
leo cousas moi variopintas e diferentes.
-Sigue así, Laura, tan
chea de alegría. Xa sabes aquel refrán que di: A alegría delonga a vida. Grazas por atendernos, queridiña.
Ningún comentario:
Publicar un comentario