SÓS
Fomos ficando sós
o Mar o barco e mais nós.
Así comeza un dos máis coñecidos poemas da literatura galega. Foi escrito por Manuel Antonio (1900-1930), poeta e navegante de curta vida, mais de obra intensa. Unha estrela fugaz no noso universo poético.
O poema aparece no seu libro “De catro a catro” (1928), un libro no que a partir das súas vivencias como mariño, o poeta vai narrar unha viaxe íntima polo mar incerto da existencia. Máis que unha viaxe externa, o poeta cóntanos a súa viaxe interior, e daquela, o desamparo e o extravío do ser humano na súa travesía vital.
Manuel Antonio, un poeta vangardista do primeiro terzo do S.XX, recórdanos a figura doutro gran escritor e renovador da poesía europea e universal: o poeta francés Artur Rimbaud (1854-1891). E recórdanos a Manuel Antonio non só por ser outra estrela fugaz no universo poético universal, un escritor de vida tamén moi curta, senón tamén por ser o autor dun extenso poema, “Le bateau ivre” (O barco ebrio), que deu a coñecer cando era aínda un adolescente. Neste poema Rimbaud emprega tamén a imaxe dun barco, un barco que é a alma do poeta, de todos os seres humanos á intemperie, á mercede dos ventos e das incertezas da vida. Outra navegación interior, outra viaxe ao corazón das tebras. E, en ambos poetas, un mesmo “barco sen luces”.
É por isto que nos gusta unir a vida e a obra destes dous poetas revolucionarios, destes dúas almas senlleiras e xemelgas, que tan fonda e belamente souberon expresar o noso desamparo e extravío existencial. A necesidade da procura de áncoras para a nosa propia navegación.
Quizais a poesía sexa a áncora máis firme e o máis cálido peirán. Ese onde sempre nos agardará Simbad e a súa doce memoria de tódolos mares. Simbad, esoutro navegante e poeta!
O poema aparece no seu libro “De catro a catro” (1928), un libro no que a partir das súas vivencias como mariño, o poeta vai narrar unha viaxe íntima polo mar incerto da existencia. Máis que unha viaxe externa, o poeta cóntanos a súa viaxe interior, e daquela, o desamparo e o extravío do ser humano na súa travesía vital.
Manuel Antonio, un poeta vangardista do primeiro terzo do S.XX, recórdanos a figura doutro gran escritor e renovador da poesía europea e universal: o poeta francés Artur Rimbaud (1854-1891). E recórdanos a Manuel Antonio non só por ser outra estrela fugaz no universo poético universal, un escritor de vida tamén moi curta, senón tamén por ser o autor dun extenso poema, “Le bateau ivre” (O barco ebrio), que deu a coñecer cando era aínda un adolescente. Neste poema Rimbaud emprega tamén a imaxe dun barco, un barco que é a alma do poeta, de todos os seres humanos á intemperie, á mercede dos ventos e das incertezas da vida. Outra navegación interior, outra viaxe ao corazón das tebras. E, en ambos poetas, un mesmo “barco sen luces”.
É por isto que nos gusta unir a vida e a obra destes dous poetas revolucionarios, destes dúas almas senlleiras e xemelgas, que tan fonda e belamente souberon expresar o noso desamparo e extravío existencial. A necesidade da procura de áncoras para a nosa propia navegación.
Quizais a poesía sexa a áncora máis firme e o máis cálido peirán. Ese onde sempre nos agardará Simbad e a súa doce memoria de tódolos mares. Simbad, esoutro navegante e poeta!
(Retrato debuxo de A. Rimbaud)
(Colaboración de Xosé P. Mondelo)
Ningún comentario:
Publicar un comentario