VISITANDO

VISITANDO (13)

Visitamos un ano máis o departamento de galego onde nos reunimos os membros do Club de Lectura. Un día de principios de outono (aínda non traemos as noces, pero xa empezan a caer), día gris coruñés. Somos sete (logo polos corredores toparemos con Carmen e Xosé, que se esqueceron de acudir este primeiro día). Ana non quere saír na foto e fáinola aos demais.

Pregúntolles polas lecturas do verán e facemos propostas para os próximos quince días. Leremos O corazón de Xúpiter, da viguesa Ledicia Costas Álvarez.

Ana non sae na foto pero agasállanos cun rico comentario de Astrid e VeróniKa de Linda Olsson, que publicaremos o luns no blog ofarodesofia (se logro descodificar o seu escrito, complicadamente adolescente, de caligrafía cambiante, bo para unha análise grafolóxica; en tempos estudei grafoloxía, inda recordo datos; é ese un espello claro do ser humano: percíbense ben as loitas entre a tendencia a refuxiarse na infancia feliz e protexida e a necesaria zancada cara adiante, cara a dura idade  adulta).

Gardaba para eles da miña última viaxe a Madrid un caderniño coa Dama de Elche debuxada na portada e xogamos a sortealo. Tocoulle a Andrés. Logo saquei de móbil e vimos as fotos deste venres, da inauguración do novo complexo museístico do Pazo de Liñares, onde nacera o aviador Joaquín Loriga e conteilles do que vivín: por alí pasaron grandes nomes das nosas letras. A coruñesa Emilia Pardo Bazán, o ourensán inmorrente Ramón Otero Pedrayo, e o chamado Poeta da Raza. “Sabedes quen é o ‘poeta da raza’?” Non sabían. Outro Ramón. Dixen: “Abre o libro: escolle ao chou un poema del e lénolo en voz alta”. Mario abriu o tomo II das Obras Completas do salnesán Ramón Cabanillas e leu:

Máis dooroso e forte,

                por croel e certeiro,

que o gadañazo crú

                da negra Morte,

¡ou, Amor! é teu dardo traicioneiro.

                Dun soio cutilazo

fai a Morte fuxir voando á Vida,

pro ti, rindo, amontoas, sin cansanzo,

unha ferida encol doutra ferida.

Por eso, como un neno en susto, fremo,

                por eso me acobardo

                e, morto en vida, temo

máis que o da Morte teu certeiro dardo.

 

[Apenas me dá tempo a dicirlles que este madrigal toca un tema clásico: amor-deus menor-neno disparando dardos, reteño o verbo fremer -case latín puro, tan eufónico-,  e penso logo en Paio Gómez Chariño, naquela tamén clásica comparanza entre a coita do mar e a do amor…].

Aquí tocou o timbre e alá nos fomos, cada moucho ao seu souto. Haberá máis días.  Di Herodoto que a vida dun home ten setenta e pico de anos… E máis.