I
IMBATÍBEL
É a miña rabia
é a miña loita contra o mundo
é o desarraigamento
é a sensación de non ser de aquí
de querer fuxir
É a xente que frivoliza
enganos apariencias falsidades
é a xente que non sente
é esta vida sucia dominada pola ira
E neste mundo de amargura
pouca xente nace co don da risa
conservádeo, cabaleiros
é o antídoto para a violencia e a
ignorancia
Hai moitas máculas na nosa alma para dar
marcha atrás
precisamos alguén que nos salve
nós mesmos en concreto
pero non nos facemos caso
deixamos que o tempo corra
que veña a chuvia como ácido
Non mires cara abaixo, cara a lama
mira cara ás estrelas de mirada ardente
que o teu corazón bote a voar
que o teus pés se liberen do cepo de
maldade
que a túa alma se interne no baleiro, no
abismo
e a ignorancia xa non poderá atraparte
É todo o que teñen
eles non comprenden
non comprenden os soños, os sorrisos
mirarante cos seus ollos inertes
e a túa risa voará cara ó sol coma unha
aguia real
ninguén pode mancarte xa
Comeza a función
mira observa comprende
se ti os ensinas a sentir
eu ensinareinos a soñar
II
BAIXO A TÚA PEL
Baixo terra achégase silandeiramente o teu
corazón
silandeiro coma aquel vento fantasma de
madrugada
que aloumiñaba as nosas almas núas
demasiado tarde para correr
demasiado cedo para camiñar
Nunca fun quen de enfrontarme á túa
mirada
semellaba gardada por dez mil espadas
incandescentes
enredada nese blues de bar para almas rotas
embravecidas como os mares nos que naveguei
neses nos que tocar fondo é o primeiro
premio
Nos documentais din que só os fortes
sobreviven
que é difícil sobrevivir a temperaturas
xélidas
ben, eu sobrevivín á túa pel de glaciar
tan transparente que non podía ver o que
sentías
aínda que, cando pensaba que te foras
as túas pantasmas voltaban en forma de
fume de tabaco
Precipita en forma de sentimentos
soténrranse baixo a miña pel, baixo as
miñas veas
onde, profunda nos meus ósos
está esa estraña lucidez
Cada poema que che din
provén dunha profunda ferida de tinta
que case chega até o ceo
que me cega tras un velo de recordos
recordos diluídos nas bágoas das nosas
almas
almas pobres, núas, rotas
mais curadas polo vento
(sección coordinada por Xosé P. Mondelo)
Ningún comentario:
Publicar un comentario