VISITANDO

VISITANDO

(Fauno pintado por Picasso cando estudaba na planta baixa do noso edificio)

Os cazatesouros do Club de Lectura visitan a exposición sobre o primeiro Picasso (o Picasso coruñés podemos dicir) no Museo de Belas Artes da Coruña. Válelles de guía unha servidora (previamente xa eu acompañara a un grupo de primeiro da ESO e tivera a fortuna de oír a explicación dunha muller nova e moi versada no tema). 

 (Fauno pintado sendo xa o artista un adulto: percíbese ben a evolución experimentada)

Sobre que cousas –algunhas delas anecdóticas pero válidas para enganchar a súa atención- fixen pé? Cítovos só algunhas para non rebentarvos de todo a película: unha importantísima ao meu entender, que nunca nunca deixou de ter á man os cadernos e os cadros destes primeiros anos, hai fotografías expostas onde o pintor é septuaxenario –está con Xaqueline- e curiosean cousiñas feitas por el cando vivían aquí, e tamén hai outras do seu estudo de artista afamado en París (creo lembrar) e vese na parede algún cadro da etapa esta, da adolescencia na terra dos ártabros. Outro dato por min apreciado: gustáballe o popular, seleccionaba tipos do pobo, aldeáns co porquiño diante da casa, a cabeza da muller galega co pano atado arriba, as casas do lugar de san Roque de Afora... 

 

(Había na Coruña daquela un mendigo moi coñecido... A expresividadade da man é digna de subliñarse, quere saír do cadro, apélanos)

E tamén quedei co xogo da rapazada diante do instituto (el mesmo así o contará anos máis tarde): xogaban a tourear, facendo un deles de touro con cornos... (iso no chairo dianteiro: recordade que por detrás do insti, no Orzán, seguirían toureando as ondas).

 (Sería verdade se cadra que Pablo Picasso nunca esqueceu os xogos de neno diante do Instituto da Guarda)

Arredor de determinados obxectos rodeábanme e eu preguntáballes cousas: Sabedes onde estaría daquela a praza de touros (o mozo Pablo pintou parte dunha corrida aquí na Coruña)? E os cazatesouros pensaban que sería no ‘Coliseum’. Imposible, aquilo estaba alá lonxe, había aldeas, Someso, Mesoiro..., había ríos e fontes e leiras e fragas... (os Cazatesouros ignoraban a existencia da antiga praza de touros da Coruña).

 

(Foto dos Cazatesouros á saída do Museo de Belas Artes)

Fixemos unha foto á saída do Museo e nos días seguintes quixen averiguar que foi o que máis lles impresionou. Velaquí algunhas respostas:

Gadea: A min o que máis me chamou a atención era o ben que debuxaba sendo tan neno, e o pouco que lle gustaban os estudos.

Carolina: Eu quedo cos retratos de Conchita e cos debuxos da praza de touros: aí apréciase un trazo moi bo, sobre todo se pensamos na idade que tiña cando os fixo.

Valentina: A min impactoume ver como foi evolucionando, vese moi ben na serie do fauno...

Andrés: Penso que se Conchita non morrese, Picasso podería seguir aquí.

(Isto último é rebatible: houbo máis factores, sen negar que o falecemento da filla debeu ter moito peso, que inflúen na decisión do pai de pedir o translado, coma a reuma que aconsellaba cambio de clima e as disensións no claustro, coa caída do director amigo seu; doutra banda, non se pode dubidar que unha cidade cosmopolita e aberta a Europa como Barcelona lle abriu ao mozo unhas portas que dificilmente a Coruña da época lle podería abrir).

 (Responso pola morte de Conchita, pintura datada "xoves 10--95/Coruña",  é o título deste cadro que pintou en lembranza da irmanciña, cuxa acta de defunción custodia a igrexa de santa Lucía, ubicada nese momento non onde está hoxe, senón na capela de santa Lucía na Travesía do Monte, que máis tarde sería a Igrexa Parroquial de san Pedro de Mezonzo; recórdese que a colocación da primeira pedra da actual igrexa de santa Lucía dátase en agosto de 1899, ida xa a familia Picasso; non foi ata o ano 2014 cando Rubén Ventureira e Elena Pardo desvelan que se trata realmente do responso ou pequena oración de defuntos, pola irmanciña, e o espazo onde transcorre é o interior da capela do Cemiterio Xeral da Coruña, hoxe chamado de san Amaro)

(Disque Pablo lle axudou ao pai, algo impedido pola reuma, a pintar as paticas das pombas deste cadro da autoría do señor Ruiz Blasco)

A semana próxima contarémosvos dos éxitos picassianos dunha nosa condiscípula, membro do Club de Lectura dos Cazatesouros.

(Mª Rosario Soto Arias)