xoves, 20 de outubro de 2016

CLUB DE LECTURA



CLUB DE LECTURA

BENVIDA. ALBINO

Aquí estamos un ano máis. Encetamos coas rapazas do club de lectura dos venres unha nova andaina. No outono do 2016. Teño que traerlles noces e quizais facer unha paréntese para ler con elas aquel relato delibesiano meu favorito que fala do Nilo pai, do fillo e das nogueiras cos froitos que cucaban... A falta de noces, é o chocolate o que serve para darlles a benvida. Tamén as agasallo cun par de libriños, dos que van quedando polo departamento de celebracións xa pasadas. Un publicado pola Real Academia Galega; o outro publicado polo noso equipo de Normalización Lingüística (así se chamaba hai anos). Escollen elas mesmas un par de poemas e vanos lendo. Comentamos dos arcanos, dos vellos símbolos que seguen o vieiro de Pero Meogo: a auga, o cervo, o brial... Antes de que cada rato fose ao seu burato (léase ás aulas correspondentes) decidimos que o primeiro libro de lectura do club será Os vellos non deben de namorarse.

 (Benvida ás rapazas do Club de Lectura dos venres, curso 016-7)


 




Con ese cartafol na man, relembro logo algo do vivido no Instituto no ano 1999. Acabara eu as clases e dispoñíame a saír, e ao pasar por diante do salón de actos vin un home alleo ao centro que procuraba algo, como perdido. Achegueime por se podía valerlle e díxome que era un visitante de paso pola cidade, que viña da Arxentina, que lle parecera atractivo o edificio... Eu daquela ofrecinme a mostrarlle o noso paraninfo-salón de actos e xuntos fomos vendo isto e aquilo, os bustos dos mecenas, as cristaleiras e pinturas dos teitos, os mapas nas paredes dos corredores... El preguntábame cousas do meu traballo, sobre todo ao saber que era profesora de galego,  e como eu non son parca en dar datos, seguiu querendo saber se os rapaces da cidade respondían ao ensino en galego, se eu falaba en galego cos meus fillos... Víase moi amigo do noso idioma e da nosa cultura. Debimos estarmos xuntos parolando unha hora. Despediuse logo amablemente e intercambiamos os nosos nomes. El chamábase Albino. Ah!, eu saquei do bolso un exemplar que levaba do Cartafol de Poesía (por iso volve agora Albino á miña memoria, que a terra che sexa leve, carísimo!) e deillo: aceptouno con sumo gusto. Tempo despois chegou para min ao Instituto un paquete inesperado. Dentro viña unha mostra de agradecemento de Albino. Era un artista agradecido. 

 (Retrato tomado da Internet do xilógrafo Albino Fernández, nado na Habana, de pais galegos, nacionalizado arxentino; foi amigo íntimo de Luís Seoane; ide á wikipedia para saber máis del)

 (Imaxe tomada da Internet da xilografía de Albino F. titulada "Canto de paz, amor e esperanza": un exemplar desta obra foi a destinada para agasallarnos)


(Texto da dedicatoria fermosa de Albino Fernández: "Canto de paz, amor y esperanza" xilografía. María Rosario Soto Arias, que mi canto sea una realidad y sigan trasmitiendo a los jóvenes el amor por la lengua gallega. Con mi cariño para ti y tu esposo. Albino 29-11-1999)

Ningún comentario:

Publicar un comentario